ایستاده ام که تنها تــو
تماشایم کنی...
نزدیکتر از همه...
جایی میانِ بارانی چشم هایم...
جایی میان تنهایی دست هایم...
میان بی پناهی شانه هایم...
قصه تـو
قصه همان کسی است...
که همیشه هست...
حتی وقتی که همه می روند...
حتی وقتی که هیچ نگاهی مراقبِ آدم نیست...
روی پـــــرده کعــبه
این آیه حک شده اســت :
نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُــورُ الرَّحِـــیمُ
و مـــن . . .
هنــــوز و تا همیشـه
به همین یک آیــه دلخــوشـم
" بندگانم را آگاه کن که من بخشنده ی مهـربانم ! "